Tolusia.

Miało być dziś pozytywnie, a ponieważ mój humor wraz z pogodą ostatnio wariuje to postanowiłam na chwilę odejść od kosmetycznego światka i skupić się na tym, co również mnie uszczęśliwia - moja kicia, dzięki której nie mogę się nudzić - Tolusia.

Jestem kociarą i z całego serducha kocham koty! Odkąd pamiętam w moim domu były zwierzęta. Początkowo dominowały psy, obecnie królują koty. A Tolusi wydaje się, że jest na szczycie naszej domowej piramidy i każdy człowiek żyje tylko po to by jej usługiwać ;)

To jest Tola, którą już znacie...moja kocica, która chociaż ładna to charakterek ma diabelski, ale i tak ją kocham :) Jak zobaczyłam zdjęcia mojego obecnie wielkiego kocura sprzed kilku lat to mi się łezka w oko zakręciła. Tolusia była taka malutka...

Słodkie kocie dotarło do mnie za wcześnie. To znaczy za wcześnie została zabrana od kociej matki, przez co nabawiła się "choroby sierocej". Tolusia od zawsze lubi sobie pocmokać kocyk. Może to ją uspokaja, może przypomina jej matkę...jedno jest pewne - wycmokany kocyk można wyciskać z jej śliny ;)

Tolusia należy do kocic, które pozbawione są delikatnego kociego sposobu poruszania się. Gdy zeskakuje ze stołu wraz z rodziną zastanawiamy się czy to coś ciężkiego spadło czy jednak kot ;) Nie wspomnę o tym, że kilka razy moja kocica zrzuciła mi na głowę doniczkę z kwiatkiem jak spałam (półka nad łóżkiem i Tola to niebezpieczny duet). O rzeczach spadających z biurka, bo kot wybrał się na spacer właśnie tam, nie wspomnę ;) Ostatnio upodobała sobie moja kolekcję lakierów, które pojedynczo wyjmuje z pudła i zrzuca na dywan.

A tu doskonale widać jak moja słodka kocica wygląda z zimowymi dodatkowymi kilogramami :P Tak to jest jak kot zaczyna strajkować i żywi się tylko mokrą karmą i ewentualnie tym co upoluje (kurczak z garnka, ciasto - najlepiej oczywiście wygryźć kawałek z samego środka ;) )

Tolusia jest idealnym przykładem kota, który myśli jak w tym dowcipie "człowiek daje mi jeść, dba o mnie - jestem dla niego bogiem". Nie ma mowy o mruczeniu czy mileniu się - Tolusia jest ponad to. No chyba, że w dłoni trzyma się jakiś rybny kąsek wówczas potrafi zrobić stójkę na dwóch łapkach i rzuca się na człowieka, żeby mu wylizać nos ;) Na człowieku kładzie się tylko wtedy, gdy jest jej zimno. Wiecie co...ja chyba nie słyszałam, żeby ona kiedykolwiek mruczała, może po prostu nie potrafi? 

Czy Tolusia jest łowna? Kurczę bardziej jestem w stanie uwierzyć, że jutro spadnie śnieg niż, że mój kot coś upoluje na podwórku. Zazwyczaj poluje na zwierzynę, którą wcześniej wykończyła kocicia mojej siostry. Jak się okazało, że przyniosła do domu sikorkę to serio uznałam, że to musiał być ptak-samobójca, który wpadł na Tolę i wykitował. Nie ma innego wytłumaczenia.

To zdjęcie przypomniało mi jakim Tola jest czyściochem. Każda biała część jej ciała jest śnieżnobiała....człowieku zapomnij o dotykaniu Tolusiowego futerka tuż po myciu, czeka Cię za to surowa kara w postaci pazurkowo-zębowego duetu.

No tak, jak mojej kocicy się nudzi to poluje w domu ma ludzkie kostki...taki rodzaj rozrywki, ona się rzuca, człowiek zaczyna skakać jak poparzony i się drzeć, bo pazury i zęby to ona ma ostre. A jak się ucieka to w Tolusia atakuje ze zdwojoną siłą ;) Taki koci relaks.

I moja kochana część kociego ciała...nosek. Idealny do głaskania. Podobno każdy kociarz ma swoją ulubioną część kociego ciała...nosek jest cudowny! :)

 

To spojrzenie mojej kici lubię najbardziej. Dodam tylko, że pojawia się bardzo często. Na koniec mogę tylko napisać, że kocham koty, a Tolusię szczególnie :)